Het is niet consistent. Het bestaan ​​van deze technologie is bijna altijd een manier om het probleem van communicatie tussen soorten weg te verklaren. Een ST: TNG-aflevering, Darmok gaat dieper. En ik zou die bekijken als je geïnteresseerd bent in een dieper begrip van communicatie tussen soorten. En het is de enige aflevering die tot in detail uitlegt wat de universele vertaler echt doet. Het ziet patronen in taal en identificeert de andere woorden die de vreemde woorden betekenen. Het begrijpt echter geen metafoor.

Het is in wezen magie.

Zoals Mike Scott zegt, is het alternatief dat elke aflevering gaat over het leren van een nieuwe taal. De show zou over taal gaan, niet waar de show nu over gaat.

In Star Trek: Enterprise bekijk je verschillende aanwijzingen over hoe de vertaler is gebouwd. Hoshi Sato, vermeend linguïstisch genuis, ontmoet verschillende buitenaardse rassen en bouwt de vertaler op door buitenaardse grammers toe te voegen in combinatie met een spraakprocessor en stemvoorbeelden van de buitenaardse taal.

De vertaler zou AI gebruiken, waarschijnlijk kunstmatig en vergelijkbaar met wat beschikbaar is in Google translate, (maar veel beter, aangezien het zich afspeelt in een fictief universum, maar dichtbij zal zijn in dit tijdsbestek) vanaf een startpunt, neem een ​​spraakmonster van de nieuwe alien, en gebruik verschillende zoekalgoritmen om te matchen, op verschillende buitenaardse databases om een ​​vergelijkbare of goed passende grammatica te vinden. Van de grammer kan de spraakprocessor de grammer nemen en mogelijke spraakpatronen uitspreken die de nieuwe aliens kunnen begrijpen, en door de zoekboom te herhalen, kan hij zich richten op een nauwere, mogelijk betere match, aangezien ze meer spraak terug krijgen van de alien. .

Maar het zou breken als niemand van de grammatica zelfs maar een goede match was. Stel je twee buitenaardse soorten voor, gescheiden door zeg, 2000 lichtjaar. Hun spraak zou anders zijn als het Baskisch, zeg maar een van die talen op aarde, waar je op de tong klikt, zoals tagalog.

Zeer vergelijkbaar met de manier waarop de recente computerwedstrijd van IBM tegen de Jeopardy-winnaars zou werken. Zoekalgoritmen gebruiken om uitgesplitste vraagtermen toe te wijzen aan mogelijke antwoorden.

In de Darmok -aflevering van TNG krijgen we inzicht in hoe het werkt.

In wezen neemt de universele vertaler bij het tegenkomen van een nieuwe taal voorbeelden van de nieuwe taal en vergelijkt met bekende talen, en bouwt langzaam een ​​database met woorden en zinnen op. In de gekoppelde aflevering heeft de UT moeite de vreemde taal te begrijpen, omdat ze meestal in metaforen spreken.

Zie ook Universele vertaler voor een meer diepgaande uitleg en meer voorbeelden van afleveringen met de UT.

Gekopieerd uit mijn antwoord in Als er universele vertalers zijn, waarom worden sommige woorden / zinnen dan niet vertaald?

Van http: //en.memory-alpha.org/wiki/Universal_translator (die het kreeg van TOS 2x02: Metamorphosis)

In antwoord op Zefram Cochrane's vraag over de theorie van de werking, legde Kirk uit dat er bepaalde universele ideeën en concepten zijn die alle intelligente levens gemeen hebben, en dat de vertaler de frequenties van hersengolfpatronen vergeleek, de ideeën selecteerde die hij herkende en de nodige grammatica verschafte. Kirk legde verder uit dat het apparaat sprak met een stem, of de benadering daarvan, die overeenkwam met de identiteitsconcepten die het herkende.

Aangezien het al hersengolven scant, kan het vermoedelijk ook de intentie detecteren ( of je wel of niet begrepen wilt worden), en beslis of je al dan niet wilt vertalen naargelang het geval.

Plus mijn commentaar op dat antwoord, gericht op Darmok en soortgelijke talen

Je gaat ervan uit dat hun hersengolfpatronen vergelijkbaar waren met gewone mensachtigen ... Zoals hoe Betazoid's Ferengi niet kunnen lezen vanwege hun hersenstructuur, is de kans groot dat de UT de gedachten van de Darmok-aliens niet correct kon interpreteren omdat het had zoiets niet om mee te vergelijken.

Je kunt het net zo goed als magie beschouwen. Net als veel andere apparaten in Star Trek (bijvoorbeeld de transporter), is het er om plotredenen in plaats van gebaseerd te zijn op enige vorm van wetenschappelijke of technologische extrapolatie. In het geval van de universele vertaler is het zo dat ze niet de eerste helft van elke aflevering met aliens hoeven te besteden aan basale taallessen.

Op dezelfde manier waarop de meeste codes in het echte leven worden verbroken. Het zou zoeken naar vaak herhaalde woorden en geluiden, en uitzoeken welke woorden met dezelfde frequentie in de gasttaal zouden worden gebruikt. Star Trek Corps of Engineers legde het iets meer uit dan in de serie.

Ik heb altijd het gevoel gehad dat de Star Trek Universal Translator rechtstreeks met de hersengolven werkte. Het leek op de vertaalmicroben van Farscape, het geeft je het gevoel alsof de andere persoon in jouw taal sprak. Dit wordt feitelijk getoond in een aflevering van Discovery , we horen de Klingon spreken in Klingon met ondertitels en zodra de UT is geactiveerd, horen we ze in het Engels (of in welke menselijke taal de kopie ook is), de Klingon zegt zelfs "Ik had niet verwacht dat je Klingon sprak" en Michael zegt dat het de vertaler is. Dit zou ook verklaren waarom de Japanners mensen in het Japans hoorden spreken in "The 37" en hoe Picard en Data in staat zijn om undercover te gaan als Romulans in Romulus zelf. Je hoort niet echt iets over de stem van de ander heen, je hoort de stem van de ander in jouw taal, want de truc is dat je brein zelf de betekenis in je hoofd verandert.

Dit verklaart natuurlijk niet de lipsynchronisatie, technisch gezien zou dat nog steeds een probleem moeten zijn. Maar iedereen die een nagesynchroniseerde film heeft gezien (en dan bedoel ik niet de verschrikkelijke slechte oude tijden van Aziatische krijgskunstfilms, maar de zorgvuldige kwaliteit van nasynchronisatie die je in westerse media kunt zien, zoals tussen Spaans, Engels en Frans), negeert je geest de gebrek aan synchronisatie. Ik denk dat het met de hand kan worden weggewuifd dat, tenzij de taal te verschillend is en het je veel tijd kost om één woord te zeggen, je geest gewoon het gebrek aan synchronisatie over het hoofd ziet, zoals het kijken naar een nagesynchroniseerde film.