Het kostte me een paar minuten om te onthouden waar ik het zag, maar het is er. Een aflevering van de Outer Limits genaamd Think Like a Dinosaur heeft precies deze vraag behandeld. Het is gebaseerd op een novelle met dezelfde naam door James Patrick Kelly.

Dit probleem wordt ook genoemd in Ilium / Olympos door Dan Simmons, waar de aarde wordt gedekt door een netwerk van "faxknooppunten", die onmiddellijk een kopie van een persoon naar een ander knooppunt kunnen "faxen", waardoor het origineel.

De Prestige IMDb - Wikipedia (spoiler)

Spoiler

De " goochelaar "teleporteert zichzelf elke nacht, maar moet ook elke keer zelfmoord plegen (of liever zijn vorige kopie). Dat wil zeggen, de teleporter verplaatst hem niet echt, hij maakt een exacte kopie en hij doodt zijn "oude" zelf elke keer.

Er is eigenlijk een aflevering van Star Trek Enterprise - Daedalus ( op Memory Alpha; op Wikipedia) die dit terloops kort vermeldt. De uitvinder van de transporter zou zeggen dat hij zich moest verdedigen tegen ethische filosofen die beweerden dat de transporter mensen had gekloond en vermoord "en ander soortgelijk afval" (parafraserend). Het onderwerp valt snel weg en de personages lijken het punt op zijn best academisch te vinden, maar zien geen echt ethisch probleem met de transporteur.

In de roman Kraken van China Mieville,

een van de karakters kunnen teleporteren. Hij realiseert zich pas veel later dat het van de kill-and-clone-variant is, wanneer hij plotseling wordt achtervolgd door de geesten van al zijn voorheen geteleporteerde ikken. Let wel, dit was jarenlang zijn belangrijkste vervoermiddel geweest. Het ethische dilemma doet zich voor als hij vast komt te zitten in situaties waarin hij zichzelf en zijn vrienden nog moet teleporteren.

De Glasshouse van Charles Stross heeft te maken met een gerelateerd dilemma: het verlies van controle door transporteurhekken. Dergelijke poorten breken het getransporteerde af in informatie en hebben de mogelijkheid om het te herschrijven. Het eindresultaat vormt de achtergrond van de roman: er werd oorlog gevoerd en niemand herinnert zich waarom.

Als je naar correctheid streeft volgens ons beste begrip van ons universum, dan is de vraag niet duidelijk. Het is een zinloze woordmanipulatie. Iemand op de ene locatie verwijderen en ergens anders een exacte (tot kwantumbeperkingen) kopie maken, is op geen enkele definieerbare manier anders dan iemand die 10 meter loopt door te lopen.

Meer over Kwantummechanica en persoonlijke identiteit bij LessWrong.

Het proberen om een ​​onderscheid tussen de twee te definiëren, wordt uitgelegd als een artefact van ons denkproces in deze post, ook bij LessWrong.

In de context van Star Trek schreef James Blish een van de vroegste originele Trek-romans met vragen over transporterethiek als onderdeel van de plot: Spock Must Die .

Bekijk de eerste hoofdstukken van Derik Parfit's "Redenen en personen". Toegegeven, dit is een filosofiewerk (en ook een belangrijk werk!), Maar in zijn discussies over persoonlijke identiteit begint hij met een science fiction gedachte-experiment over de ethiek van teleportatie.

Hij maakt een onderscheid tussen twee gevallen, en vraagt ​​in beide om onze ethische intuïties. In de eerste is het doden en kopiëren succesvol - de kopie bestaat op Mars en het doden vindt plaats op aarde. In het tweede geval gaat er iets mis met de moord. Het kopiëren werkt met succes (er is een perfecte kopie van de originele persoon op Mars) maar het "origineel" blijft op aarde hangen met nog 5 weken te leven. De dokter zegt tegen hem: "Maak je geen zorgen, je identiteit wordt bewaard op Mars." Moet dat u troosten?

Ik weet niets van de ethiek af, maar er is een waarneembaar verschil tussen de twee methoden. De tweede methode zou mensen in staat stellen om meerdere klonen te hebben door de entiteit die werd gedood op te slaan. Ook zouden de gekloonde kopieën niet weten dat het klonen zijn of dat er meerdere kopieën van rondzweven. Dergelijke problemen komen voor in de sciencefictionfilm zesde dag en in Pathfinder (roman uit 2010 van Orson Scott Card, schrijver van Enders game).

Jack Williamson en Frederick Pohl hebben dit in hun Saga of Cuckoo -boeken. Teleportatie maakt alleen een kopie en laat het origineel achter. je hebt gevallen waarin er meerdere kopieën van iemand rondzweven.

Ik herinner me ook dat ik een paar Star Trek / Star Wars-fanfica las waarin de mensen uit het Star Wars-universum, vooral krachtsensitieven, geschokt waren door de transporter.

Het dichtste dat ik me kan herinneren, is de aflevering op ST Voyager aflevering 24 in het tweede seizoen, waar de gecombineerde materiestromen van Tuvok en Neelix werden gecombineerd tot een nieuw wezen met kenmerken van beide bemanningsleden. Dit wezen krijgt dan de bijnaam Tuvix.

De aflevering staat stil bij het ethische probleem van het "doden" van Tuvix om de oorspronkelijke bemanningsleden te "doen herleven".

http: //memory-alpha.org/wiki/Tuvix

http://memory-alpha.org/wiki/Tuvix_(aflevering)

Afaik alle transporten in Star Trek zijn van het "demonteren en reconstrueren" -type. Hoe kunnen er anders meerdere mensen in de serie / films "verdwaald" raken tijdens het transport en sterven?

Als het "kopiëren en wissen" -type werd gebruikt, zou het het beste zijn om eerst te kopiëren, en dan wis het origineel. Als er iets niet lukt, wis dan het origineel niet of probeer het transport gewoon opnieuw door een nieuwe kopie te maken.

Het is duidelijk dat het de bedoeling is dat er van elke persoon maar één exemplaar is en dat het transport goed gaat, of de persoon sterft (of zit ergens vast in een buffer om redenen om de verhaallijn van de aflevering te verbeteren;))

Ja. Algis Budry's roman Rogue Moon behandelt dit exacte dilemma, zij het niet als het centrale thema. Van zijn Wikipedia-pagina:

Hawks heeft een kwestiezender gemaakt, een die een kopie maakt van een persoon of object bij de ontvanger. Hawks is dus in staat om duplicaten van mannen op de maan te maken. Het aan de aarde gebonden origineel wordt in een staat van zintuiglijke ontbering geplaatst waardoor hij de ervaringen van de dubbelganger kan delen. Geen van de deelnemers is er echter in geslaagd om gezond te blijven na een tweede hands overlijden.

Het is een goed boek, hoewel geschreven in de periode dat mannen echte mannen waren en vrouwen slechts dingen om te hebben seks met. Het is interessanter om het te lezen om te zien hoe Alastair Reynolds zijn Diamond Dogs-novelle ontwikkelde vanuit de basis van Rogue Moon, maar het in een andere richting insloeg.

Geen van deze is precies waar het om gaat, maar ... hier zijn er een aantal die enigszins in de buurt komen.

De Vorkosigan-serie (Lois Bujold) heeft veel te maken met de ethiek van klonen, maar ontbreekt geheugenoverdracht, teleportatie, gedwongen groei naar volwassenheid en overdracht van geest naar machine.

We zien een aantal reproductieve problemen in de serie; het meest op schema ligt echter in de nieuwe Memory.

In die roman zien we een poging om een ​​klonering en hersendumpende ring te stoppen ... Oude rijke mensen hebben een kloon gegroeid, het kost 10-14 jaar om een lichaam van ongeveer 18-20 volwassen, dan worden hun hersenen in de lichamen getransplanteerd. Het wordt als onethisch beschouwd, maar aangezien het wordt gedaan in Jackson's Whole, een wetteloze plek die wordt gerund door gangsters van de meest onethische soort, is het daar legaal een non-issue. En aangezien de kloon in feite een DNA-identiek lichaam is, en de hersenen in feite intact zijn, laat dat slechts een paar andere biometrische gegevens over om ze niet legaal te maken.

Bug Life Chronicles (Phillip C. Jenings) gaat over dezelfde kwestie, maar dan in het aspect van het downloaden van iemands persoonlijkheid in kunstmatige lichamen, of "bugs". Het proces is echter destructief voor de persoonlijkheid in het lichaam.

Jennings suggereert dat het voor alle doeleinden op dit vlak geen verschil lijkt te maken. In ieder geval niet voor de individuen. Ze kunnen zelfs terugkeren naar de afgedankte lichamen van anderen. De implicatie is dat de ziel een overdraagbaar item is ... dat zich hecht aan de bewustzijns- en geheugenpatronen.

Het Car Wars bord / rollenspel † spel behandelt ook specifiek de kwestie van een kloon met een gedownloade set herinneringen ...

Zonder herinneringen is een kloon met geforceerde groei geesteloos. Herinneringen kunnen worden overgebracht van een levend lichaam naar een hangende kloon (maar ze worden na een maand opslag afgebroken), of van een geheugenopslagapparaat, ongeveer zo groot als een grote kist. In het geval dat een kloon met gedwongen groei wordt geactiveerd vóór de dood van zijn geheugendonor, hebben beide individuen een psychotische drang om elkaar te doden zolang zowel kloon als donor in leven zijn, zodra ze zich bewust worden van de ander. Het is duidelijk uit de regels dat (1) de kloon geen persoonlijkheid heeft voorafgaand aan geheugenoverdracht, tenzij het alleen maar een normale menselijke snelheid is geworden (2) het mogelijk is om een ​​kloon met herinneringen te activeren, en de persoon denkt dat ze in feite zichzelf zijn, tenzij ze ontdekken dat het origineel nog leeft.

The Battlestations! bord- / rollenspel † -spel merkt op dat een kloon met geforceerde groei gewoon niet wordt geactiveerd totdat het origineel sterft; de ziel wordt niet geschapen door het bestaande lichaam. Het heeft ook transporters ... de exacte methode van transporter blijft ongedefinieerd, maar is functioneel

† Zowel CW als BS worden verkocht als bordspellen, maar hebben meer op rollenspellen gerichte regels dan veel vroege rollenspellen en uitgebreid achtergrondmateriaal. Beiden hadden ook op rollenspel gerichte avonturen uitgebracht.

Clifford Simak, Way Station (1963): de hoofdpersoon is stationsmeester voor een interstellair teleportnetwerk. Dit werkt in een "kopiëren en vernietigen" -modus: informatie wordt naar het volgende station gestuurd waar een nieuw lichaam wordt gebouwd. Het resterende (dode) lichaam wordt vernietigd.