Er zijn enkele elementen die een werk onmiddellijk diskwalificeren als harde SF.

• telepathie, telekinese, andere paranormale dingen. Misschien kan dit een soort pseudowetenschappelijke verklaring worden gegeven, en daarom interessante beperkingen, maar al te vaak verandert dit gewoon in een soort van mijn-specialiteit versus jouw-speciaalheid, en lijkt het volkomen willekeurig.
• magie , niet de voldoende geavanceerde technologie, maar de hocus-pocus-soort. dit is gewoon helemaal te ongedwongen, alles kan gebeuren, het moet fantasie zijn.
• tijdreizen - specifiek teruggaan in de tijd. dit is een van die dingen waardoor alles kan gebeuren, zonder enige schijn van regels. Merk echter op dat "reizen" voorwaarts in de tijd prima is, aangezien je met relativiteit je klok kunt vertragen ten opzichte van het universum door een tijdje achter licht te jagen.

Maar dan zijn er nog enkele andere elementen dat, afhankelijk van of de auteur probeert de consistentie te behouden, moeilijk SF kan zijn of niet. Bijvoorbeeld

• FTL - lijkt nu onmogelijk. waarschijnlijk is onmogelijk. maar je kunt ongeloof (enigszins) opschorten als er regels zijn zoals 'werkt alleen in een relatief vlakke ruimte tussen sterren'.
• teleportatie op macroschaal - nogmaals, een beetje plausibel als het alleen werkt tussen locaties met dezelfde zwaartekracht potentiële en relatieve beweging.

Zoals bij elke vorm van fictie, moet de lezer bereid zijn om ongeloof opzij te zetten. Met SF lijkt het erop dat we voor sommige werken meer wetenschap nodig hebben dan andere, en hoe minder je dit hoeft te doen, hoe 'moeilijker' de SF. Maar zelfs fantastische elementen zoals FTL kunnen werken, zolang je het 'gevoel van wetenschap' maar niet opzij hoeft te zetten.

Wikipedia heeft eigenlijk een vrij goede definitie:

Harde sciencefiction, of 'harde SF', wordt gekenmerkt door een strikte aandacht voor nauwkeurige details in kwantitatieve wetenschappen, vooral natuurkunde, astrofysica en scheikunde, of over het nauwkeurig weergeven van werelden die door meer geavanceerde technologie mogelijk worden gemaakt.

Het is vermeldenswaard dat sommige harde SF vrijheden nemen met de wetenschap, zoals sneller dan licht reizen; de term "hard" kan een beetje wazig zijn.

Ik denk dat het helpt om hier naar te kijken als onderdeel van dezelfde vraag als hoe fantasie en sci-fi kunnen worden onderscheiden. Een verhaal met ruimteschepen kan fantasie zijn, en een verhaal met vermeende magie kan moeilijk sci-fi zijn.

Deze bredere indeling wordt (in mijn gedachten tenminste) bepaald door wie de meester is. In sciencefiction zijn mensen (of ze nu mensen zijn of wat dan ook) de meesters van de technologie; in fantasie hebben de mensen geen begrip van de technologie, ze zijn slechts gebruikers. Met andere woorden, fantasie heeft ambachtslieden (bijv. Tovenaars) die gebruik maken van een slecht begrepen fenomeen; sci-fi laat wetenschappers leren hoe de wereld werkt en technologie bedenken om ervan te profiteren.

In deze context zijn sommige dingen die eruit zien als sci-fi echt fantasie. De laatste Star Wars-films (afleveringen 1-3) zijn als volgt: hun focus op midi-chlorians is niet anders dan een tovenaar met magisch stof. De Gateway -romans van Frederic Pohl lijken op elkaar: het blinde gebruik van buitenaardse artefacten verschilt niet van Bilbo Balings die vindt dat de ring hem onzichtbaar maakt. Dit is de reden waarom de setting voor zoveel fantasieverhalen een vervallen, eens zo geweldige samenleving is: in het verleden begrepen de mensen hun creatie, maar de kennis is verloren gegaan.

Hoe dan ook, harde sci-fi is noodzakelijk sciencefiction, wat betekent dat er een systematisch, wetenschappelijk begrip van technologie naar voren komt in het verhaal. Maar het thema of de setting is niet wat het moeilijk of zacht maakt.

In soft sci-fi zijn de technologische aspecten gewoon een achtergrond, iets dat het verhaal als vanzelfsprekend beschouwt zonder je erin te verdiepen. Het subgenre space opera is bijna altijd soft sci-fi, omdat het verhaal helemaal over de actie gaat. De straalpistolen, ruimteschepen en dergelijke bestaan ​​gewoon. Er is geen tekstuele ondersteuning voor de feitelijke wetenschap die erbij betrokken is.

Daarentegen is in harde sci-fi de wetenschap een belangrijk aspect van de tekst. De auteur denkt actief na over de wetenschap achter de technologische aspecten. Vinge's behandeling van het alomtegenwoordige netwerken in A Deepness in the Sky is bijvoorbeeld duidelijk moeilijk.

Hoewel ik nog maar halverwege het boek ben, ben ik eigenlijk geneigd Sandersons Mistborn te bestempelen als harde sci-fi, vanwege de manier waarop hij de vaardigheden van allomancers. Dit lijkt misschien vreemd, omdat de auteur het echt eruit laat zien als magie. Maar de manier waarop ze een beroep doen op hun krachten, de beperkingen op het gebruik ervan en de strikte naleving van het raamwerk van fysische wetten waarmee wij, de lezers, al vertrouwd zijn, lijken mij minder magisch, en meer een empirisch ontdekte wetenschap, en dus een vorm van sci-fi in plaats van fantasie. En het feit dat het een groot deel van het verhaal is (doordat Vin haar krachten leert kennen) maakt het, meer specifiek, moeilijk sci-fi.

Om een ​​langdradig antwoord samen te vatten:

1. Harde sci-fi is sciencefiction waarin de wetenschappelijke aspecten expliciet aan bod komen als onderdeel van het verhaal.
2. Soft sci-fi heeft gewoon een hightech achtergrond zonder ons enig begrip van hoe of waarom het werkt.
3. In fantasie is er weinig of geen begrip van de "magie", zelfs niet door degenen in het verhaal (laat staan ​​wij lezers).
ol >

Ik lees sci-fi sinds ik een jonge knaap was in de jaren 50, en ik heb er allemaal van genoten. Hard, zacht en ook vaag. Als het goed geschreven is, waarom kwantificeren?

Ik herinner me dat ik in een boekwinkel was en dat verschillende mensen verschillende auteurs bespraken. Ik zei dat ik Harlan Ellison leuk vond. Een kerel sneerde zelfs ... "Ik lees geen SOFT science-fiction!" Nou, goed voor je, Skippy. Ik doe. Ik hou van Jack Vance en Neil Gaiman en China Miehville, samen met Larry Niven en Greg Bear en dat soort mensen ook. Het is een zeldzame vaardigheid om geavanceerde wetenschap te combineren met een goed, onderhoudend verhaal.

Dit is een soort halverwege tussen een opmerking en een antwoord:

De Mohs-schaal van hardheid voor mineralen heeft de verslavende TV Tropes-website geïnspireerd om een ​​pagina te hebben genaamd de Mohs-schaal van Science Fiction Hardheid die verschillende werken nummert van 1 tot 6 volgens de hardheid van hun wetenschap:

1. Alleen Science in Genre: het werk speelt zich ondubbelzinnig af in het literaire genre van sciencefiction, maar wetenschappelijk is dat niet. Toegepaste Phlebotinum is de regel van de dag, vaak van het Nonsensoleum-soort, Green Rocks krijgen nieuwe krachten naarmate het perceel vraagt, en zowel Bellisario's Maxim als de MST3K Mantra zijn van toepassing. Werken als Futurama, Star Wars, Tengen Toppa Gurren Lagann, The DC en Marvel universums, en The Hitchhiker's Guide to the Galaxy vallen in deze klasse.

2. World of Phlebotinum : Het universum zit vol met Applied Phlebotinum en er is meer te vinden achter elke ster, maar de Phlebotinum wordt op een redelijk consistente manier behandeld ondanks het gebrek aan overeenstemming met de realiteit en, in wereld, wordt beschouwd als zijnde binnen het domein van wetenschappelijk onderzoek. Werken zoals Lensman-serie van EE "Doc" Smith, Neon Genesis Evangelion, Star Trek: The Original Series en StarCraft vallen in deze categorie.

   Een subklasse van deze klasse (misschien wel 2,5 op de schaal) bevat verhalen die zijn over het algemeen gezond, behalve dat de fysica niet van ons is. Terzijde, ze zijn vaak een filosofische verkenning van een concept dat niet langer als waar wordt beschouwd (zoals de aristotelische fysica), of nooit als waar wordt beschouwd (bijvoorbeeld twee ruimtelijke dimensies in plaats van drie, zoals Flatland). Sommige verhalen van Arthur C. Clarke vallen hier. Gezien de overlap met fantasie, kan het echter lastig zijn om een ​​verhaal zelfs als SF te classificeren.

3. Physics Plus: Verhalen in deze klas hebben opnieuw meerdere vormen van Applied Phlebotinum, maar in tegenstelling tot de vorige klas, probeert de auteur deze creaties te rechtvaardigen met echte en verzonnen natuurwetten - en deze creaties en andere uit dezelfde wetten zullen keer op keer opduiken in nieuwe contexten. Werken als Schlock Mercenary, David Weber's Honor Harrington-serie, David Brin's Uplift-serie en Battlestar Galactica (2003) vallen in deze klasse. De meeste Real Robot-shows vallen ergens tussen Klasse 2 en 3.

4. Eén grote leugen: Auteurs van werken in deze klas verzinnen er één (of hoogstens , een paar) contrafeitelijke fysische wetten en schrijft een verhaal dat de implicaties van deze principes onderzoekt. De verhalen over Cities in Flight van James Blish vallen precies in deze categorie, dankzij de "Dirac-vergelijkingen" die leiden tot de "spindizige motor" en onmiddellijke communicatie. De meeste werken in de Humanx Commonwealth-serie van Alan Dean Foster, de Ad Astra-bordspellen en Farnham's Freehold van Robert A. Heinlein vallen in deze categorie, net als veel van de boeken van Vernor Vinge.

   Deze klasse bevat ook een subklasse (4.5 op de schaal) noemen we One Small Fib, met verhalen die slechts één contrafeitelijk apparaat bevatten (vaak FTL Travel), maar waarvoor het apparaat geen belangrijk element van de plot is. Veel Hal Clement-romans (bijv. Mission of Gravity, Close to Critical) en Freefall vallen binnen de subklasse.

5. Speculatieve wetenschap: verhalen waarin er is geen "grote leugen" - de wetenschap van het verhaal is (of was) echte speculatieve wetenschap of techniek, en het doel van de auteur om zo min mogelijk fouten te maken met betrekking tot bekende feiten. De eerste twee boeken in de Rocheworld-serie van Robert L. Forward en The Moon Is a Harsh Mistress van Robert A. Heinlein vallen in deze klasse.

   Een subklasse hiervan (5,5 op de schaal) is Futurologie: verhalen die bijna functioneren als een voorspelling van de toekomst, waarbij ze extrapoleren vanuit de huidige technologie in plaats van grote nieuwe technologieën of ontdekkingen uit te vinden. (Zeerust komt natuurlijk veel voor in oudere inzendingen.) Gattaca, Planetes, Transhuman Space en de meer speculatieve fictiewerken van Jules Verne vallen in deze subklasse.

6. Real Life (ook bekend als alleen fictie in genre): een gedeeld universum dat zijn eigen genre voortbracht, bekend als "non-fictie". Ondanks de verschillende problemen die zijn opgemerkt in Reality Is Unrealistic, is het bijna universeel eens dat er geen ander universum bekend is dat zo grondig is uitgewerkt op basis van gevestigde wetenschappelijke principes. Het Apollo-programma, de Tweede Wereldoorlog en Woodstock vallen in deze klasse.

Hoewel genre-onderscheid in het algemeen niet onderhevig is aan starre definities, bestaat er een grote mate van overeenstemming over wat sciencefiction 'moeilijk' is en wat niet. Enkele criteria die nuttig lijken:

• Harde sciencefiction respecteert bekende feiten over het universum. Lezers zullen doorgaans een kleine en vaste reeks variaties op de natuurwetten toestaan ​​om een plot om door te gaan. Deze zouden al vroeg bekend moeten zijn ("sinds Dr.Subhramian's ontdekking van de hyperfototachyonische aandrijving, had de mensheid naburige sterren kunnen bezoeken en koloniseren") en zouden moeten werken aan redelijke en vaste regels (een FTL-aandrijving vereist mogelijk een zeldzaam mineraal of een bepaald soort berekeningen, maar het zou niet het bloed van een maagd moeten vereisen). Sciencefiction die enorme variaties (dwz magie) introduceert of de regels in een opwelling verandert, wordt doorgaans niet als harde sciencefiction gezien. (hoewel het nog steeds uitstekend SF kan zijn - Philip Dick houdt zich bijvoorbeeld over het algemeen niet bezig met consistentie, maar niemand twijfelt aan zijn belang voor het vakgebied)

• Harde sciencefiction respecteert techniek . Als we eenmaal weten wat de regels van het universum zijn, zouden structuren die in de wereld zijn gebouwd een ingenieur niet moeten verbazen. Ruimteschepen mogen geen vleugels hebben, tenzij er van hen wordt verwacht dat ze in de atmosfeer opereren, en in dat geval heb je wat 'spreiding' te doen. Sciencefiction die technische overwegingen in een opwelling negeert, wordt doorgaans niet als harde sciencefiction beschouwd, en evenmin als ‘sciencefiction’, dat enorm veel werk vereist om de techniek in overeenstemming te brengen. (Ik kijk naar jou, Star Wars)

• Harde sciencefiction houdt zich doorgaans meer bezig met grote bogen en minder met het lot van individuele personages. (hoewel het duidelijk is dat schrijvers van harde sciencefiction het lot van individuele personages kunnen en zullen gebruiken om lezers aan te spreken) Als uitvloeisel daarvan gaat harde sciencefiction meestal niet 'over' de harde wetenschap, net zo min als computerwetenschap 'over' computers of astronomie gaat. gaat over telescopen. Klassieke voorbeelden zijn onder meer Heinlein (die meestal over politieke systemen schreef, maar de natuurkunde goed had), Clarke (veel psychologie en sociologie, maar ook de natuurkunde goed had), Asimov (eveneens psychologie en sociologie, maar de natuurkunde zo charmant met de hand had gegolfd dat we geven hem een ​​pass).

Hard Science Fiction kan bestaan ​​uit het volgende

• Plot en omvang van Space Opera.

• FTL-drives van verschillende soorten .

• Kunstmatige intelligentie

• Klonen

• Gigantische ruimteschepen (verschillende klassen zoals Gangster-klasse)

• Oribitals

• Ringworlds

• Dyson Bollen

• Kwantummechanica

• Instortende golffunctie

• Super geavanceerd technologie

• Antimaterie.

• Bewustzijn

• Tijdmachines.

• Vreemde talen (die zijn uitgevonden als wapens)

• Time Dilation

• Super exotische wapens (blackhole destroyers, hell class wapens, bewuste remmers)

• Exotische huidige, gepensioneerde, geascendeerde superintelligente buitenaardse rassen.

• Race-remmers

• Onbekende kwantumeffecten.

• Onvoorstelbaar grote snel afgelegde afstanden.

• Mensen aangepast aan levende plaatsen anders dan de aarde, zoals de zon.

  Deze lijst is onvolledig. Bob.